87
اے همۆدا پێدا بوتگ
کۆرَهئے چُکّانی زَبور. سئوتے.
 
آییا، پاکێن کۆهئے سرا شهرے اَڈّ کرت.
هُداوندا سَهیونئے دروازگ دۆستر اَنت
چه آ دگه هما سجّهێن جاگهان که آکوب جهمنند بوتگ.
او هُدائے شهر!
تئیی بارئوا پُرشانێن هبر کنگَ بیت. اۆشت...
 
مِسر* و بابِلا گۆن همایان هۆر هسابَ کاران که منا زاننت،
پیلیستیه و سورا هم، گۆن کوشا هئوار.
اِشانی بارئوا گوَشگَ بیت: «اے همۆدا پێدا بوتگ».
سَهیونئے بارئوا گوَشگَ بیت:
«اے مردم و آ مردم همۆدا پێدا بوتگ‌اَنت،
بُرزێن اَرشئے هُدا وت اورْشَلیما پادارَ کنت.»
وهدے هُداوند کئومانی نامان نبشتهَ کنت، نبیسیت:
«اے همۆدا پێدا بوتگ.» اۆشت...
 
آ که سئوتَ جننت و آ که ناچَ کننت گوَشنت:
«منی سجّهێن چمّگ چه تئو بُجنت.»
* 87:4 اَسلیگێن اِبرانی سیاهگَ گوَشیت: رَهاب. رَهاب په مِسرا پِرنامے.