91
هُدائے بانزُلانی چێرا پناهَ بئے
 
هما که بُرزێن اَرشئے هُدائے پناهگاها نِشتگ،
زۆراکئے ساهگا آرامَ گیپت.
هُداوندئے بارئوا گوَشان: «هما منی پناه و کلات اِنت،
منی هُدا، که هماییئے سرا تئوکلَ کنان.»
 
دلجم آن که هما ترا چه شکاریانی داما رَکّێنیت،
چه کُشۆکێن وَبایان.
آ ترا گۆن وتی پُٹ و بالانَ پۆشێنیت و
آییئے بانزُلانی چێرا پناهَ بئے،
آییئے وپاداری اِسپر و دیوالے.
چه شپئے بیمّا نتُرسئے،
نه چه آ تیرا که رۆچا سْرَپیت،
نه چه وَبایا که تهاریا گردیت،
نه چه آ هئوپا* که نێمرۆچا بێرانیَ کاریت.
هزاران کَس تئیی کِرّا کپیت،
دهان هزار تئیی راستێن نێمگا،
بله اے تباهی تئیی نزّیکا آتکَ نکننت.
تهنا گۆن وتی چمّانی شانک دئیگا
بدکارانی سزایانَ گندئے.
 
اگن هُدایا وتی پناه بکنئے،
بُرزێن اَرشئے هُدایا وتی منندجاه.
10 هچ کَزا تئیی سرا سرزۆرَ نبیت و
هچ بلاه تئیی گِدانئے نزّیکا نئیئیت.
11 تئیی بارئوا پرێشتگان هُکمَ کنت
که تئیی سجّهێن راهان، تئیی نِگهپانیا بکننت.
12 آ ترا وتی دستانی دلا دارنت
تان تئیی پاد ڈۆکێا ملگّیت.
13 شێر و مارانی سرا گَردئے،
رُستگێن شێر و سیه‌مارانی سَرَگان پادمالَ کنئے.
 
14 هُداوندَ گوَشیت: «آ که منا دۆستَ داریت
آییا نجاتَ دئیان و
هماییئے پُشت و پناهَ بان که منی ناما زانت.
15 آ منا تئوارَ کنت و من پسّئویَ دئیان،
سکّیان آییئے همراهَ بان،
آییا نجاتَ دئیان و اِزّتَ بَکشان.
16 آییا چه دْراجێن اُمرے سێراپَ کنان و
هُدایی نجاتا آییا پێشَ داران.»
* 91:6 هئوپ، بزان وَبا.